اگر آب مورد استفاده در ساختمان‌ها از طریق نانوفیلترهای موجود در بازار تصفیه شوند ممكن است نانوذرات وارد بدن شوند. انتشار نانوذرات در محیط ممكن است اثرات مخربی بر محیط زیست داشته باشد. ممكن است كه پاك كننده‌ها نیز از طریق سیستم‌های دفع فاضلاب ساختمان‌ها وارد محیط ‌زیست شوند. در حالی كه نانوفیلترها پاك بودن آب و هوای خروجی از ساختمان‌ها را تضمین می‌كنند، اثرات زیست‌محیطی نانوذرات بایستی به وسیله معماران و محققان مورد بررسی قرار گیرد.

ریسك‌های اجتماعی

در صورتی كه حسگرها بسیار رایج شوند نوع كاملاً متفاوتی از ریسك ممكن است به وجود آید. ممكن است با استفاده گسترده از عناصر هوشمند در ساختمان‌سازی،‌ حریم خصوصی افراد در معرض خطر قرار گیرد. هم‌اكنون فناوری‌های بدون سیم مانند تلفن‌های همراه برای استفاده‌كنندگان در حال گسترش می‌باشد. در اسپانیا، مكزیك و آمریكا ساكنان ساختمان‌ها از طریق تراشه‌‌های كار گذاشته شده در ساختمان‌ها كنترل می‌شوند. با گسترش فناوری‌های كنترل كننده پاسخ استفاده كنندگان چه خواهد بود؟

درباره حریم خصوصی افراد، سئوالی كه مطرح می‌شود این است كه چه كسی محیط ساختمان‌ها را كنترل می‌كند و این عمل را چطور انجام می‌دهد؟ اگرچه عناصر ساختمان‌ها مناسب با سلایق استفاده كنندگان و شرایط محیطی می‌گردد ولی مسائل مربوط به كنترل ساختمان ها می‌تواند به عنوان یكی از مشكلات اساسی مطرح باشد. برای مثال فناوری نانو این امكان را به وجود آورده است تا میزان شفافیت شیشه‌های پنجره‌های ساختمان ها مطابق با سلایق استفاده‌كنندگان تغییر كند، ولی سۆالی كه مطرح است این است كه چه كسی میزان شفافیت شیشه‌ها را كنترل می‌كند؟

با وجود معضلات مطرح شده در بالا می توان گفت توسعه‌دهندگان فناوری نانو در ابتدا از مزایای این فناوری بسیار صحبت نمودند. اما آنچه كه بدیهی به نظر می‌رسد این است كه تا به امروز به همه جنبه‌های نانومواد و فناوری‌نانو توجه نشده است. لذا بایستی ترسی از توسعه نانومواد و فناوری‌نانو نداشته باشیم زیرا كه فناوری‌نانو دربرگیرنده فرصت‌های ارزشمندی برای بهبود عملكرد ساختمان‌ها، سلامت استفاده‌كنندگان و كیفیت محیط‌ زیست می‌باشد.